Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: BRZĄKAŁA

Następne hasło: [BRZECHAĆ] »

BRZĄKANIE (4) sb n

-a- (3), -å- (1) BielSat; teksty nie oznaczają é.

Fleksja

	sg
N	brząkani(e)
A	brząkani(e)
L	brząkaniu

sg N brząkani(e) (1). ◊ A brząkani(e) (1). ◊ L brząkaniu (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII (z Cn) w. s.v. brzękać.

Znaczenia

1. Wydawanie dźwięków metalicznych (3)
2. Instrument muzyczny, cymbał, brzękadło (1)

1. Wydawanie dźwięków metalicznych; tinnitus Cn (3): y nákłádli w koło murow ná ſkále miednic/ dzwonow/ ſpiże/ moſiądzu/ áby tám źwiąkáło kiedy będą kopáć/ áby przez ono brząkánie wiedzieli w ktorym mieyſcu kopáią BielKron 250v; Stáwiay ná mur miednicę/ pátrzyż gdzie brząkáią. Po brząkaniu wnet poznaſz/ w ktorą idą ſtronę BielSat N3v [idem] BielSjem 40.

2. Instrument muzyczny, cymbał, brzękadło; crotalum Mącz; crusma Cn (1): Crotallum, Cymbał álbo brząkánie w Aegipcie gdy do kościołá miely yść, Mącz 69b.

Synonimy: 1. dzwonienie; 2. cymbał.

Cf BRZĘKAĆ