[zaloguj się]
[pdf]

BURZYC (2) sb m

Fleksja
pl
N burzyce
D burzyc(o)m

pl N burzyce (1). ◊ D burzyc(o)m (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

Wichrzyciel, burzyciel spokoju i porządku (2): [Pan Bog] dopuśći ſie burzyć tym złym wiátrom nád námi: to ieſt/ wymyſlácżom/ burzycom/ á pochlebcom ſwiátá tego RejPos 51; w iákiey Kátiliná álbo inſzy burzyce á ſkaźce Poſpoliteyrzecży ſławie zoſtawáli RejZwierc 38.

Synonimy: rozproszyciel, skaźca, zwajca.

Cf BURZCA, [BURZNIK], BURZYCIEL

ZZie