[zaloguj się]
[pdf]

BURZYCIEL (9) sb m

Teksty nie oznaczają é; prawdopodobnie w N sg e pochylone, w pozostałych przypadkach jasne (tak w -ciel).

Fleksja
sg pl
N burzyciél burzyciele
A burzyciela
I burzyciel(e)m

sg N burzyciél (5). ◊ A burzyciela (2). ◊ I burzyciel(e)m (1). ◊ pl N burzyciele (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.

Ten, który coś burzy, zwalcza kogoś lub coś, występuje przeciw czemuś; wichrzyciel, pogromca; demolitor, eversor, expugnator, extinctor, vastator Cn (9): A ſzátan ſie rozumie być zwadcá/ burzyciel/ á roſproſzyciel káżdego pokoiu. RejAp 101v; Bo idzie nań/ na Bawel burzyciel [vastator] BudBib Ier 51/56, 15/8; PIotr święty/ nowy Męcżennik/ [...] burzyćiel Heretycki: y obrońcá wiáry Kátholickiey SkarŻyw 370, 371, 399.
Wyrażenia: »anjoł burzyciel« (2): puśćił Pan Bog ná Egipcyány Aniołá burzyćielá SkarŻyw 480, 480.

»burzyciel prawdy Pańskiej«: iáko záwżdy tácy burzyciele prawdy Páńſkiey podnośili pokoy ná zyemi RejAp 57v.

Synonimy: rozproszyciel, skaźca, zwadca.

Cf BURZCA, [BURZNIK], BURZYC

ZZie