Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: CHŁOPIĘ

Następne hasło: CHŁOPIK »

CHŁOPIĘCY (5) ai

o jasne.

Fleksja

sg
m	N		f	N	chłopięcå
	G	chłopięc(e)go		G
	I	chłopięcym		I
	L			L	chłopięc(e)j

pl
A	subst	chłopięc(e)

sg m G chłopięc(e)go (1). ◊ I chłopięcym (1). f N chłopięcå (1). L chłopięc(e)j (1). pl A subst chłopięc(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XYII – XVIII oraz XIX w. s.v. chłopiąctwo.

Znaczenia

Przymiotnik od „chłopię” (5)
- a. Młodziutki; należący do chłopca, właściwy chłopcu (4)
- b. Właściwy służącemu, paziowi (1)

Przymiotnik od „chłopię” (5):

a. Młodziutki; należący do chłopca, właściwy chłopcu (4): iż wiele ná tem należy/ złe chłopięce obycżáie [puerorum mores] káráć. ModrzBaz 13v; Elizeuſzá nátrząſániem chłopięcym wielce zelżonego LatHar 258.

Wyrażenie: »chłopięcy wiek« (1): tego ſię trzebá ſtrzedz/ áby miedzy dźiewecżkámi chłopiętá nieprzebywáły/ á zwłaſzcżá gdy iuż z dźiećińſtwá ábo z chłopięcego wieku wyraſtáią [pubescere coeperint] ModrzBaz 11.

Szeregi: »dziecinny a chłopięcy« (1): Dźiećinna á chłopięca grá máłemi kámykámi. Mącz 376a.

»dzieciństwo abo chłopięcy wiek« (1): ModrzBaz 11 cf »chłopięcy wiek«.

b. Właściwy służącemu, paziowi (1): Hiſtorya smyeſſna o ſpráwie chłopyęcey. GliczKsiąż H8 marg.

Synonimy: a. dziecinny, młodzieński, młodzionkowy, pacholęcy.