Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [CIETRZEWI]

Następne hasło: CIĘCIWA »

CIĘCIE (8) sb n

Fleksja

	sg
N	cięci(e)
D	cięciu
I	cięcim, cięci(e)m

sg N cięci(e) (3). ◊ D cięciu (2). ◊ I cięcim (2) SkarŻyw, Calep, cięci(e)m (1) Mącz.

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w.

Znaczenia

1. Uderzenie czymś ostrym; raz, cios (7)
- a. W funkcji przysłówka: »cięcim« (1)
2. Miejsce przecięte, rana (1)

1. Uderzenie czymś ostrym; raz, cios; ictus Mącz, Cn; sectio, prosectus Cn (7): Ictus, Trącenie. vderzenie/ cięcie Mącz 164a; Uno ictu abscidit illi auriculam, Yednym cięciem odciął mu vcho. Mącz 164a, 143a; wktorych [księgach] ten ſię cud Boſki pokázuie/ y po dziś dźień/ iſz choćia przećięte ſą/ á iednák onym ćięćim/ żadna literá nie ginie. SkarŻyw 520, 193; GórnTroas 74.

a. W funkcji przysłówka: »cięcim« (1): Caesim ‒ Znarznienim, czięczim. Calep 147a.

2. Miejsce przecięte, rana (1): Plaga, Plagá/ Vderzenie/ Cięcie/ Ráná. Mącz 302c.

Synonimy: 1. trącenie, uderzenie; 2. plaga, rana, uderzenie.

Cf CIĄĆ