[zaloguj się]
[pdf]

CUDZIĆ (11) vb impf

Fleksja
inf cudzić
indicativus
praes
sg pl
1 cudzę cudzimy
3 cudzi
imperativus
sg
2 cudź

inf cudzić (5). ◊ praes 1 sg cudzę (2). ◊ 3 sg cudzi (2). ◊ 1 pl cudzimy (1). ◊ imp 2 sg cudź (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Czyścić, czesać konia za pomocą zgrzebła; strigillare BartBydg, Mącz, Calep; comere, pectere Calag; strigili fricare Cn (11): Strigillare, czudzicz BartBydg 151b; Więc potym chłop lezye precż/ álić ſam pan cudzi/ S perfumy rękáwicżki cżáſem ſobye zbrudzi. RejWiz 72; Equos stringere, Weſpołek ſpiąć/ ſpętáć. Vel ut quidam interpretantur, Cudźić. Mącz 421a, 421a; Calep 1010b.
Zwrot: »cudzić konia (a. koniczka)« [szyk zmienny] (6): BartBydg 236; CVdź wżdy brácie ty Konie/ choć owſá nie mamy RejZwierz 136v; Bo konicżká nadobnie cudzimy/ karmimy/ wycieramy/ guńkámi przyodziewamy. RejZwierc 95; Záſtawáli go cżęſto á on cudzi konie PaprPan Y2v; Calag 472b; álić mnie ón każe konie cudźić WyprPl A3.
[Przen: Bić: [Kiejstut] Sam ſie s Pruſsámi mężnie biye, w Zmodzi/ Krzyżakow cudzi. StryjGoniec Q2; Záś Bog Rycerzá ſwego Skánderbegá wzbudźił/ Ktory Turkow cżęſtokroć mężną ręką cudźił. StryjWoln 33v (Linde).]

Synonimy: czosać, czyścić.

Formacja pochodna: wycudzić.

Cf CUDZENIE

ZZa