Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: DEPTALNIA

Następne hasło: DEPTANIE »

DEPTAN (3) part praet pass impf

deptan (1), deptany (1), deptan a. deptany (1); deptan RejAp; deptany WujNT.

e jasne; w formie niezłożonej a pochylone, w formie złożonej jasne.

Fleksja

sg
f	N	deptåna	n	N	deptan(e)

pl
N	subst	deptan(e)

sg f N (praed) deptåna (1). ◊ n N (praed) deptan(e) (1). ◊ pl N subst (attrib) deptan(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w. s.v. deptać.

Znaczenia

1. Ugniatany, tłoczony (2):

Wyrażenie: »deptana kadź« (1): y byłá depthaná kadź przed miáſtem RejAp 125v.

Przen: Gnębiony, poniewierany, ciemiężony: calcatus Vulg (1): Ieruſálem deptáne będźie od Pogánow WujNT Luc 21/24.

2. Dreptany, chwiejny (o chodzie) (1):

Wyrażenie: »deptane stopy [= ślady]« (1): Titubata vestigia, Szłápáne/ deptáne ſtopy. Mącz 456c.