[zaloguj się]
[pdf]

DOGORYWAĆ (2) vb impf

dogorywać (1), dogorewać (1); dogorywać RejKup, dogorewać SienLek.

Oba o jasne, e pochylone.

Fleksja

3 sg praes dogorywå (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI(XVIII) ‒ XVIII w. s.v. dogorzeć.

Dopalać się; paląc się docierać do czegoś, ogarniać coś żarem, płomieniem (2):

dogorywać czego (1): Weźmi drewno dębowé ſurowé/ wywierć wpodłuż dźiurę w nim/ á nátkay ſoli w nie/ włoż ié w ogień/ á miey pilność/ gdy baczyſz iż ſoli dogoréwa/ wyrwi z ogniá SienLek 166.

Przen (1):
Fraza: »[komu] czas dogorywa« = ktoś kona, umiera (1): Iuż wiecz zle pṙes xiedza býwá Komu już ċas do gorjwá RejKup n5v.

Formacje pochodne cf GORZEĆ.

BZ