[zaloguj się]
[pdf]

DRAŹNIĆ SIĘ (2) vb impf

draźnić się (1), drażnić się (1) BielKron : CzechRozm (1 : 1).

Zawsze sie.

a pochylone.

Fleksja
praet
sg
3 m dråźnił sie
conditionalis
pl
3 m pers by sie dråźnili

praet 3 sg m dråźnił sie (1). ◊ con 3 pl m pers by sie dråźnili (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s.v. draźnić (w innym znaczeniu).

1. Niepokoić się (1):
Szereg: »trwożyć się i drażnić« (1): iáko żoná wierna mężá niewiernego/ zwyćiężáć ma: á mąż też wierny/ zonę niewierną/ [...] Oćiec/ dźiátki wychowywuiąc ie w boiáźni Páńſkiey/ á nie drażniąc ich áby ſie nie trwożyli/ y drażnili. CzechRozm 241v.
2. Spierać się, kłócić się [z kim około czego] (1): s Papieżem ſie draźnił [Henryk Piąty] około podawánia Papieſtwá y Inweſtytur wybieránia BielKron 180.

Formacje współrdzenne: nadraźnić się, rozdraźnić się.

KN