[zaloguj się]
[pdf]

DRWIĆ (2) vb impf

Fleksja
inf drwić
praet
sg
2 f -eś drwiła
conditionalis
sg
3 m by drwił

[inf drwić]. ◊ praet 2 sg f -eś drwiła (1). ◊ con 3 sg m by drwił (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVIII w.

Mówić od rzeczy, pleść, bajać, gadać głupstwa; confabulari, fabulari, fabulam a. fabellam fingere a. narrare a. serere Cn (2): tyś przedtym mówiłá Dróżniéy niż teraz/ ácześ doſyć długo drwiła. GosłCast 47; [Ponieważ mądry Miniſtrze niemogłeś w onych ſłowiech/ Piyćie z tego wlzyſcy/ pokázáć mándatu o dwu oſobách/ pátrz ieśli go znáydźieſz w inſzych ſłowiech/ iedno przeſtrzegam ćię/ mow co k rzeczy/ bo iáko pocznieſz drwić/ wyxykam ćię iáko nieuká ŁaszczWiecz 59 (Linde).]
Zwrot: »leda co drwić« (1): Ale iż káżdemu temu cżłowiekowi ktory chcze żeby mu ſłow doſthawáło iżby ledácżego nie drwił trzebá thego áby miał pirwey niemáło rzecży w ſwey głowie GórnDworz X2.

Synonim: bajać.

Formacja współrdzenna: podrwić.

KN