Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [DUROWACZ]

Następne hasło: DURSLAK »

DUROWAĆ (2) vb impf

o oraz a jasne.

Fleksja

indicativus
inf	durować
praes
	sg
1	duruję

inf durować (2). ◊ [praes 1 sg duruję ].

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI w.

Znaczenia

1. [Szaleć, nie być przy zdrowych zmysłach]
2. [Hulać, szaleć, zbytkować, dokazywać]
3. Być hardym, zuchwałym, pysznić się, przechwalać się (2)

1. [Szaleć, nie być przy zdrowych zmysłach; cerebro laborare, delirare, dementare, desipere (mentis), exire a se, fatuari, insanire, a mente deduci, mente captum esse, errore mentis affici, insipere mentis, morari, nihil pro sano facere, vaticinari, vesanire Cn: Furor, id est furore exagitor Száleię/ Duruię UrsinGramm 256 (Linde).]

2. [Hulać, szaleć, zbytkować, dokazywać; bacchari, immoderata a. immodeste a. petulanter ludere, protervire Cn: Bacchor Duruię/ ſzáleię. UrsinGramm 233.]

3. Być hardym, zuchwałym, pysznić się, przechwalać się (2): Roman Wołoſki Woiewodá [...] był hołdownikiem Kroleſtwá Polſkiego. [...] Syn potym chciał durowáć ále prętko ſkrocon/ Właſnie iák żabá z wirſze thák też był wyrzucon. Y gardłem to zápłáćił PaprPan Ee4.

Przysłowie: Lácnoć tu durowáć/ kiedy przyſtępuie CzechEp 99; [niechay Pan błáznuie/ Lácno durowáć kiedy przyſtępuie KochSz C3 (Linde). [tak egz. Ossolineum XVI. Qu. 2300; w egz. z Kórnika, Cim. Qu 2580 z tego samego roku jest: darować].]

Synonimy: 1. szaleć; 2. bujać, szaleć; 3. panoszyć się, pysznić się.