[zaloguj się]
[pdf]

DZIĘGIEL (10) sb m

dzięgiel (9), dzięgil (1); dzięgiel Mymer2, FalZioł, RejWiz, Mącz (3), SienLek (2), GostGosp; dzięgil Mymer1.

-el Mącz (3), -él (1) SienLek.

Fleksja
sg
N dzięgiel
G dzięgielu
A dzięgiel
I dzięgiel(e)m

sg N dzięgiel (6). ◊ G dzięgielu (1). ◊ A dzięgiel (1). ◊ I dzięgiel(e)m (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII ‒ XVIII w.

bot. Angelica silvestris L. (Rost); pospolita roślina zielna rosnąca na podmokłych terenach, której korzenie są surowcem leczniczym; angelica Mymer1, Mymer2, Mącz, Cn; panax Heracleos, Mącz, Cn; laserpicium, sylphium, Syriaca radix Mącz; panaces angelicum Cn (10): Angelica. Engelwurcz. Dziegil. Mymer1 17v; Wezmi dzięgiel korzenie/ warz ie ſkraiawſzy w cżarnem piwie FalZioł V 74v; Mymer2 16v; Náſzęć owo bukwicżkę [...] Więc z rumienkiem/ z dzięgielem/ z pánem podrożnikiem Ták nam drogo [baby] przedáią RejWiz 61; Silphium, idem quod Leserpicium, Ieſt nieyákie ziele które teras Angeliką zową/ Ducha świętego korzenie álbo Dzięgiel Mącz 393c, 274d, 437c; SienLek 249v, Xxxv; A nietylko ogrodnych [ziół zasiać]/ ále y polnych/ y dąbrownych: iáko dźięgielu/ biedrzeńcu. GostGosp 128.

Synonimy: anjelika, »Ducha Świętego korzeń«.

WK, BC