[zaloguj się]
[pdf]

DZIURAWIĆ (5) vb impf

a jasne.

Fleksja
inf dziurawić
indicativus
praes
sg pl
1 dziurawię
3 dziurawi dziurawią

inf dziurawić (1). ◊ praes 1 sg dziurawię (2). ◊ 3 sg dziurawi (1). ◊ 3 pl dziurawią (1). ◊ [pass 3 pl dziurawią się.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) – XVII w.

1. Przebijać, przewiercać, robić dziurę; pertundere Mącz, Cn; agere rimas Mącz; fistulare Calep; forare, perfodere, perforare Cn (5): Pertundo, Przetłukam/ dziuráwię/ przebiyam/ álbo też roſtłukam. Mącz 468d, 6a; Calep 421b.

dziurawić co (2): [ludzie jednego wyspu] wárgę ſpodnią v gęby dźiuráwią/ w ktorą kámień drogi wpráwuią we złoćie BielKron 452v. Cf dziurawić co czym.

dziurawić co czym (1): [ryba garbus] ma nos iako miecż oſtri/ y tym Okręty dziurawi á Potym zatopi. FalZioł IV 36a.

2. [W funkcji strony biernej: być dziurawionym [czym]:
Przen: W nocy kośći moię dźiuráwią ſie boleśćiámi [perforatur doloribus]. Leop 1575 Iob 30/17 (Linde).]

Synonimy: przebijać, przetłukać, przewiercać.

Formacje współrdzenne: podziurawić, zdziurawić, zdziurawić się.

Cf [DURAWIONY]

KN