[zaloguj się]
[pdf]

FORTUNAT (13) sb m

fortunat (2), Fortunatus (n-pers) (5); Fortunat a. Fortunatus (n-pers) (6).

o jasne, a pochylone.

Fleksja
sg
N fortunåt, Fortunåtus
G Fortunåta
A Fortunåta
I fortunåt(e)m

sg N fortunåt (1), Fortunåtus (5). ◊ G Fortunåta (5). ◊ A Fortunåta (1). ◊ I fortunåt(e)m (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) ‒ XVII w.

Znaczenia
1. Wybraniec losu, szczęściarz [fortunatus — szczęśliwy Mącz 135a; Calep; szczęśliwy, szczęście mający — fortunatus Cn] (2): Gdyby poyął cnotliwą/ głádką/ á bogátą/ mogłby ná tem przeſtáć [...] ábowyem kthora te trzy rzecży ma/ rozumyem temu iż Bog ná nyę oſobliwye łáſkaw yeſt/ ten też cżłowyek ktoremu ſie tákowa przyda á przypádnye/ bárzo wyelkyem fortunatem yeſt y może to o ſobye powyedzyeć że ſie dobrze ożenił. GliczKsiąż P5v; Ták w potrzebie woienney iáko y w domowey/ Wſzędy náſz ten Kutkoráś fortunat tákowy PaprPan E4.
2. n-pers (11): PatKaz I 14v; Z Powieśći Fortunatá wielebnego mężá/ Opatá Klaſztoru ktory zowią Láznią Cyceronową SkarŻyw 211; Wymowić ſię nie mogł z tego/ co Fortunatus vprzeymym ſercem y zmiłośći prośił. SkarŻyw 497, 211, 213, 497, 526; CzechEp 239; A ráduię ſię z przyśćia Stephaná y Fortunatá y Acháiká WujNT 1.Cor 16/17, 1.Cor 16/15, s. 621.

Synonimy 1. fortunny, szczęśliwy.

AK