[zaloguj się]
[pdf]

GŁASAĆ (2) vb impf

głasać (2), [głaszać].

Pierwsze a pochylone, drugie jasne.

Fleksja
inf głåszać
imperativus
sg
2 głåsåj

[inf głåszać.] ◊ imp 2 sg głåsåj (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w. (z Cn).

Wołać, krżyczeć; rozgłaszać; atollere vocem, clamare, clamitare, facere clamorem, inclamare, personare, proclamare, tollere clamorem a. vocem, voce contendere, vociferari Cn (2): Ale grobu pilno ſtrzeży. Chceſzli byś nie był ná wieży. O głasayże głasay/ pácholiku miły. MWilkHist B4v; [Gdy tedy cżyniſz ialmużnę, nie glaſayże traba przed toba SandMalEwan 13; Y pozwawſzy ich [apostołów]/ zápowiedzieli im zgołá nie głaſzáć/ ani vcżyć [non loqui, neque docere] w imię Iezuſowo. BudBib Act 4/18 (Linde).]

Formacje współrdzenne cf GŁOSIĆ.

AL