[zaloguj się]
[pdf]

GŁOSIĆ (5) vb impf

o jasne.

Fleksja
inf głosić
praet
pl
3 m pers głosili
fut
sg
1 m będę głosił
imperativus
pl
2 głoście
impersonalis
praet głosz(o)no

inf głosić (1). ◊ praet 3 pl m pers głosili (1). ◊ fut 1 sg m będę głosił (1). ◊ imp 2 pl głoście (1). ◊ impers praet głosz(o)no (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

1. Podawać do wiadomości, oznajmiać, ogłaszać; nauczać; divulgare, praedicare Vulg, Cn; clamare Vulg; dare a. tradere famae, decantare, differre sermonibus a. rumoribus, dispergere famam, dissipare, edere in vulgus a. populo, infamare, mittere in ora populi, percelebrare, pervulgare, publicare, rumorem spargere a. dissipare, spargere ac disseminare, spargere in vulgus, vulgare, vulgo ferre Cn [co] (4): Poddánym W. K. M. wiele wierzyć roſkázuią/ cżego áni Chriſtus Pan/ áni Apoſtołowie iego głośili. WujJudConf 6.

głosić u kogo (1): á kazał to rozbijáć y głoſić v wſſech narodow. Leop Esth 1/22.

głosić miedzy kim (1): Głoſćie to miedzy národy Leop Ioel 3/9.

Szereg: »głosić a powiadać« (1): y głoſſono á powiádano to o nim że miał moc trzeći w kroleſtwie iego [et praedicatum est de eo quod haberet potestatem tertius in regno suo]. Leop Dan 5/29.
2. Sławić, rozsławiać [kogo] (1): Vſłyſzał płácz móy/ gdym rátunku prośił: Przeto go [Boga] będę ná wſzyſtek świát głośił KochPs 32.

Synonimy: 1. powiadać; 2. sławić.

Formacje współrdzenne: ogłosić, rozgłosić; głasać; ogłaszać, rozgłaszać.

Cf GŁOSZENIE

ZZa