Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: GNOJ

Następne hasło: GNOJEK »

GNOJĄCY (8) part praes act

o jasne.

Fleksja

sg
m	N	gnojący	f	N	gnojącå	n	N	gnojąc(e)
	A			A	gnojącą		A

pl
N	subst	gnojąc(e)
A	subst	gnojąc(e)

sg m N gnojący (1). ◊ f N gnojącå (1). ◊ A gnojącą (1). ◊ n N gnojąc(e) (1). ◊ pl N subst gnojąc(e) (1). ◊ A subst gnojąc(e) (3).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w. (z Cn) s.v. gnoić.

Znaczenia

1. Imiesłów od „gnoić”: powodujący jątrzenie, ropienie (6)
2. Imiesłów od „gnoić się”: jątrzący się, ropiejący (2)

1. Imiesłów od „gnoić”: powodujący jątrzenie, ropienie; septicus Mącz, Cn; corrosivus Mącz (6): Putrefactiua/ To ieſt rzeczy gnoiącze. Lekarzſtwo gnoiącze/ podług Auicenny, Ieſt każącze niektore cżąſtki ciała FalZioł V 102, IV 52d, 55b; Septicus, Gnoyący/ rozrapiáyący. Ut [...] unguentum septicum, Gnoyąca máść. Latine corrosivus. Mącz 384b.

2. Imiesłów od „gnoić się”: jątrzący się, ropiejący (2): tym namazuy kroſty gnoiącze FalZioł III 33d; Też na ocży lipkie á gnoiącze proch ſzpizglaſow [...] wyſuſza niecżyſtoſci FalZioł III 39d.

Cf GNOIĆ, GNOIĆ SIĘ