[zaloguj się]
[pdf]

GOJENIE (20) sb n

o prawdopodobnie jasne (tak w goić); pierwsze e jasne, końcowe pochylone.

Fleksja
sg
N gojenié
G gojeniå
D gojeniu
A gojeni(e)
L gojeniu

sg N gojenié (1). ◊ G gojeniå (4). ◊ D gojeniu (5). ◊ A gojeni(e) (6). ◊ L gojeniu (4).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVIII w.

1. Rzeczownik od „goić”; leczenie, zabliźnianie [czego] (1):
Wyrażenie: »gojenie ran« (1): Chirurgia ‒ Vmieietnoſzcz goienią rąn. Calep 189b.
2. Rzeczownik od „goić się” (niektóre przykłady mogą też być pochodne od „goić”); gojenie się, zabliźnianie się; obductio cicatricis Cn (19): Pśi ięzyk ma to przyrodzenie/ Ránam cżyni rychłe goienie. BierEz 14; FalZioł III 35a, V 101; ále gdy drżeń wynidźie/ iuż ból lżeyſzy y goienié śpieſznieyſze bywa. SienLek 126v; Ránnemu pićie dla wnętrznégo goienia SienLek S4v, 130v, 148 marg.

gojenie czego (12): PRzy goieniu priſzcżow á bolącżek/ piy zawżdy wodkę kthorąm ci piſaniem namienił FalZioł V 71v, V 71. Cf Wyrażenie.

W charakterystycznych połączeniach: gojenie wnętrzne; gojenie bolączek, pryszczow (2), sadzelow (2).

Wyrażenie: »gojenie ran« (10): Maſc na prędkie goienie ran albo ſadzelow. FalZioł V 108, I 9d [2 r.], IV 58c, V 107, 109; BibRadz I 408d marg; Ieſt téż oſobliwy pośpiech ku goieniu ran/ gdy kto trunki ktemu ſłużącé bierze SienLek 148, 161v; Calep 1147b.

Cf GOIĆ, GOIĆ SIĘ, GOJENIE SIĘ

ZZa