[zaloguj się]
[pdf]

HAŃBIĄCY (4) praes act

hańbiący (3), hańbiąc (1); hańbiący TarDuch, OrzList, BudBib; hańbiąc PaxLiz.

a jasne.

Fleksja

sg m N hańbiący (1). ◊ pl G hańbiących (1) TarDuch, hańbiąc (1) PaxLiz. ◊ A m pers hańbiąc(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s. v. hańbić.

Obrażający, znieważający, obrzucający obelgami, obmawiający; exprobrans Vulg (4):

hańbiący co (1): O Sbiſzku Kárdynale/ byś wſtał z martwych/ [...] vyrzałbyś ludźye ty/ háńbiące ćiáło/ krzeſt/ mſzą/ y inne świątoſći Páńſkie/ ktoremiś ty Biſkupem będąc ſzáfował? OrzList ev.

Szereg: »sromocący i hańbiący« (1): Gubi oycá/ wypądza mátkę ſyn ſromocący y háńbiący [pudore afficiens et erubescere faciens]. BudBib Prov 19/26.
α. W funkcji rzeczownika (1):
Wyrażenie: »hańba hańbiących [komu]« (1): Bo miłoſć domu twego kąſa mie/ á háńby hańbiączych thobie [opprobria exprobrantium Vulg Ps 68/10] vpadły na mię. TarDuch A6.
a. Przy rzeczowniku nieosobowym (1): Gębuśkę też ſnurowáć/ Pánienkom przyſtoi/ Obmowiſk háńbiąc onych/ Niechay nikt nie ſtroi. Záśię wielemownośći/ tey śię ſtrzec należy/ Gdyż na Pánnę przygáná/ ledá z cżego w bieży. PaxLiz D3.

Synonim: sromocący.

Cf GAŃCA, HANIEBNIK, HAŃBIARZ, HAŃBICIEL, HAŃBIĆ

ZZie