[zaloguj się]
[pdf]

HOŁOFET (1) sb m

hołofet (1).

Oba o oraz e jasne.

Fleksja
sg pl
N hołofet
I hołofetami

[sg N hołofet.] ◊ pl I hołofetami.

Sł stp, Cn, Linde brak.

Wyższy urzędnik państwowy w cesarstwie bizantyjskim (na ziemiach słowiańskich; określano tą nazwą zarządców kancelarii władcy, mających też pewne uprawnienia w sprawach kościelnych); z grec. λογοθέτης przez ukr. łohofet – hołofet: [Lud pospolity krakowski palcem sobie na działa i więźnie pokazywał, mówiąc: ten jest Holophet [Logofet rkps Bibl. Czart. nr 1338, s. 189], kanclerz ziemie wołoskiej, najwyższy ten jest hetman mołdawski, ten dwornik nadobny, ten Burkułap OrzŻyw 240.]
Wyrażenie: »hołofet wołoski«: Wróććiéſz tedy Antykryſtowi Rzymſkiému Tytuły té iego/ nie nośćie ich ná ſobie/ [...] bądźćiéſz w Polſzce/ álbo Hołofetámi Wołoſkimi/ álbo Vłanmi Tátárſkimi/ álbo Báſzámi Tureckimi: bo tákowe Tytuły/ nie ſą Papieſkié imióná z Rzymu: ále ſą imióná ſtárych Kácérzów z Turek/ itéż z Tátar OrzQuin K.

Cf LOGOFET

KN