Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: HUCZEĆ

Następne hasło: HUCZNO »

HUCZENIE (3) sb n

Pierwsze e jasne, końcowe z tekstów nieoznaczających é i -é.

Fleksja

	sg
N	huczeni(e)
G	huczeniå
A	huczeni(e)

sg N huczeni(e) (1). ◊ G huczeniå (1). ◊ A huczeni(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde w objaśnieniu s.v. huk.

Znaczenia

1. Łoskot, brzmienie (o głuchych odgłosach o znacznej sile) (1)
2. Krzyk, hałas, wrzask (o głosie ludzkim) (2)
- a. Wyrażanie uczucia radości, zadowolenia, także pochwały, aprobaty (1)

1. Łoskot, brzmienie (o głuchych odgłosach o znacznej sile) (1):

Wyrażenie: »szumow huczenie« (1): Gdźie miánowićie w Pſál. 18. opiſuie [Dawid] to nákłonienie ábo ſchylenie niebios/ rozumieiąc przez nie one dźiwne burze/ obłokow ſkupienie/ ćiemnośći zmocnienie/ ſzumow hucżenie/ łyſkánia ogniſtego/ gromow y piorunow trzáſkánie CzechEp 162.

2. Krzyk, hałas, wrzask (o głosie ludzkim) (2):

W połączeniu szeregowym (1): Cudzoźiemcy/ pácholętá/ pácholikowie/ y inné lekkié oſoby/ [...] áby ſie ſpokoynie bez wſzelákiégo wołánia/ huczenia/ gwizdánia záchowáli: á zwłaſczá przy ſłuchániu Poſłów Pánów poſtronnych SarnStat 16.

a. Wyrażanie uczucia radości, zadowolenia, także pochwały, aprobaty (1): Plausus, Kláskánie rękomá/ Huczenie/ Wykrzikánie/ Też chwałá Mącz 303c.

Synonimy: 1. brzmienie; 2. wykrzykanie.

Cf HUCZEĆ