Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [IHUMEN]

Następne hasło: [IKONOMACH] »

IKONOKLASTA (2) sb m

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze a jasne.

Fleksja

	pl
G	ikonoklast(o)w
I	ikonoklastami

pl G ikonoklast(o)w (1). ◊ I ikonoklastami (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Obrazoburca, przeciwnik kultu obrazów i figur religijnych, członek ruchu rozwijającego się w Bizancjum w VIII – IX w., wznowionego na krótko w XVI w. w początkach reformacji (z grec. ε᾽ικονοκλάστης; ε᾽ικών ‘obraz'’ κλάστης ‘obcinający’ (2)

Obrazoburca, przeciwnik kultu obrazów i figur religijnych, członek ruchu rozwijającego się w Bizancjum w VIII – IX w., wznowionego na krótko w XVI w. w początkach reformacji (z grec. ε᾽ικονοκλάστης; ε᾽ικών ‘obraz'’ κλάστης ‘obcinający’ [obrazoborca ‒ iconoclasta Cn] (2): Od Heretykow tedy niżey opiſánych/ náuki ſwoiey Luther ſię náucżył [...] Od Iulianá Apoſtáty y Ikonokláſtow: Iż obrázy máią być z kośćiołá wyrzucone. ReszPrz 40.

Szereg: »ikonoklasta to jest obrazokaźca« (1): wſzyſcy práwi Luterani/ obrázy y ceremonie zátrzymáli: ktore ći z Kálwinem y z Sákrámentarzmi Iconodáſtámi [!]/ to ieſt Obrázokaźcámi wyrzucáią. WujJud 208.

Synonimy: ikonomach, obrazoborca, obrazokaźca.

AKtt