[zaloguj się]
[pdf]

KAJĄCY SIĘ (5) part praes act

się (3), sie (2).

a jasne.

Fleksja
sg
mNkający się
Gkając(e)go się
Dkając(e)mu się
pl
D kającym się

sg m N kający się (1) [może part praes act av od KAJAĆ SIĘ]. ◊ G kając(e)go się (1). ◊ D kając(e)mu się (1). ◊ pl D kającym się (2).

Sł stp s.v. kajać (się), Cn brak, Linde XVI w. s.v. kajać się.

1. Wyrażający żal, skruchę (5):
Wyrażenie: »kający się grzechow« (1): Iż temu/ ktory prawdźiwie káiący ſię grzechow ſwoich/ onych odpuſzcżenia/ przez żywą wiárę doſtępuią. NiemObr 146.
Szereg: »kający się a pokutujący« (1): Modlitwá oſobliwa káiącego ſie á pokutuiącego cżłowieká Leop Ps 129 arg.
a. W funkcji rzeczownika (3): Káiącemu ſię odpuſzczáć. WujNT Xxxxx3v.
Wyrażenie: »kający się grzechow« [szyk 1 : 1] (2): Bo Chriſtus nie ieſt pożytecżen/ iedno wierzącym/ y grzechow ſie káiącym etć. CzechRozm 265; NiemObr 38.
2. [Litujący się, wybaczający:

kający się czego: bo dobrotliwy y miłośierny ieſt [Bóg]/ ćiérpliwy/ y mnogiégo miłośierdźia/ y łácny do vbłagánia nád złością/ y káiący ſie złego [praestabilis super malitia]. WujBib Ioel 2/13 (Linde s.v. kajać się).

kający się nad czym: Boć [Bóg] ieſt dobrotliwy y miłoſierny [...]/ y káiący ſie nád złością. Leop Ioel 2/13 (Linde s.v. kajać się).]

Cf KAJAĆ SIĘ, KAJĄCY

MM