Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KAKNIKOLE (?)

Następne hasło: [KAKOBY] »

KAKO (3) pron i cn

kako (1), (czes., rus.) kak (2); kako Calep; kak RejZwierc, KochAp.

-a- (1) RejZwierc, -å- (1) KochAp; o prawdopodobnie jasne (tak w jako).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVIII w.

Znaczenia

I. Zaimek przysłówkowy; wskazuje na stosunek porównawczy; podstawa porównania dotyczy jakości (1)
II. W funkcji spójnika; wskazuje na stosunek włączny: na przykład (1)
*** Bez wystarczającego kontekstu (1)

I. Zaimek przysłówkowy; wskazuje na stosunek porównawczy; podstawa porównania dotyczy jakości (1): Báránczuch Tátárzyn [...]/ kiedy go potym po kilku lat ieden z znáiomych tráfiwſzy ſie do Rzymu pytał/ iáko ſie ma: powiedźiał: Nie dobrze/ trawę iéſz kak báran KochAp 9.

II. W funkcji spójnika; wskazuje na stosunek włączny: na przykład (1): Leucophaeatus ‒ w ſſarzizne obłeczoni, kako francziſſkanin mnich. Calep 594a.

*** Bez wystarczającego kontekstu (1): CZech ten chodzi iáko Paw/ tám więcey poſtáwy/ Kák á kierák to przyſmák tám do káżdey ſpráwy. RejZwierc 241.

Cf JAKO, [KAKOBY], KAKOĆ, KAKOKOLE, KAKOKOLI, KAKOKOLWIE, KAKOKROĆ, KAKOLE, KAKOLI, KAKOŻ