Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KARMIĄC SIĘ

Następne hasło: KARMICIEL »

KARMIĄCY (6) part praes act

karmiący (5), karmiąc (1); karmiący CzechRozm, LatHar, WujNT (3); karmiąc BielKron.

a pochylone.

Fleksja

sg
m	A	kårmiąc(e)go	f	A
m	V		f	V	kårmiącå

pl
D		kårmiącym
A	subst	kårmiąc

sg m A kårmiąc(e)go (1). ◊ f V kårmiącå (1). ◊ pl D kårmiącym (3). ◊ A subst kårmiąc (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w. s.v. karmić.

Znaczenia

1. Dający pokarm, zaspokajający czyjś głód, żywiący (5): karmiący kogo czym (1)
- a. O kobietach: żywiąca potomstwo własnym mlekiem (4)
  - α. W funkcji rzeczownika (2)
2. W funkcji biernej: żywiony, tuczony (1)

1. Dający pokarm, zaspokajający czyjś głód, żywiący (5): karmiący kogo czym (1): á coż gdybyśćie widzieli ſyná cżłowiecżego [...] trochą chlebá weile [!] tyſięcy ludzi karmiącego: dopierobyśćie ſie pewnie tym bárziey dziwowáli CzechRozm 29v.

a. O kobietach: żywiąca potomstwo własnym mlekiem (4):

Wyrażenie: »piersiami karmiąca« [w tym: kogo (1)] = nutriens Vulg (2): PANNO pierśiámi twemi Bogá prawdźiwego z weſelem karmiąca/ [...] modl. LatHar 502; WujNT Mar 13/17.

α. W funkcji rzeczownika (2):

Wyrażenie: »piersiami karmiąca« (2): A biádá brzemiennym y pierśiámi karmiącym [nutrientibus] w one dni. WujNT Matth 24/19 [idem] Luc 21/23.

2. W funkcji biernej: żywiony, tuczony (1): Náleźli tám náſzy dźieći w koycach iáko kury karmiąc BielKron 441v.

Cf KARMIĆ

ZCh