[zaloguj się]
[pdf]

KI (13) pron i cn

pron (12), cn (1).

ki (11), kie (2); ki RejJóz (3), RejKup, GórnDworz (4), WerGośc (3); kie ZapWar, RejZwierc.

Fleksja

N sg m ki (11), kie (1). ◊ indecl kie (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w,

I. Zaimek pytajny: jaki, który; występuje w wypowiedziach zabarwionych emocjonalnie; ecquis, qualis, quantum, qui, quis Cn (12):
1. W pytaniu niezależnym (11):
Wyrażenie: »ki diabeł« [wyraża zdziwienie i dezaprobatę] (11): Ale ki go diabeł męczy RejJóz C5v, D3v, E8; RejKup f2v; Y vźrzawſzy s prętká Coſta, pytał záraz: A tho ki diabeł? GórnDworz O6; Potym w nocy ocući ſie Pukárzewſki/ obacży łeb záwithy/ y rzecże pułgębkiem/ ki diabeł/ coż mi ſie sſtáło. GórnDworz S8v, S6v, S8v; WerGośc 247, 251 [2 r.].
2. W zdaniu dopełnieniowym: który z nich (może zmiana fonetyczna umożliwiająca wymowę „kiep pan”) (1): Przyiedzie záſię Szwagier w kilkudzieſiąt koni/ tho iuż [...] wſzytkim rowno náleway/ bo káżdy będzie z liśim kolnierzem/ trudno będzie poznáć kye pan. RejZwierc 31.
II. Spójnik wprowadzający zdanie czasowe: kiedy, gdy (1):

Połączenie: »tedy kie« (1): yakom ya Andrzeya [...] szbyl y ran pyacz zadal thedi kye my othbyyal konye ZapWar 1510 nr 2070.

Cf KIEBY, KIEDY, KIŻ

ZCh