[zaloguj się]
[pdf]

KIELEC (5) sb m

kielec (4), Kielc a. Kielec n-pers (1).

Pierwsze e jasne.

Fleksja
sg pl
G Kielca kielców
I kielcy, kielcami

sg G Kielca (1). ◊ pl G kielców (3); -ów (1), -(o)w (2). ◊ I kielcy (1), [kielcami].

Sł stp brak, St stp nazw os notuje, Cn brak, Linde XVI – XVII(XVIII) – XVIII w.

1. Kieł zwierzęcy (3): Ośieł niegdy wieprzá vźrzał/ A głupie śię ták z niego śmiał: A toli vſzy krotkie maſz/ Ale mię kielcy przewyżſzaſz. BierEz M3, Ov; około kielcow/ okroy mu [koniowi] puſzczádłem SienLek 167; [wyiąć iemv [koniowi] dwá zęby z odſpodniey cżeluśći/ [...] ktore kielcámi álbo wilcżymi zębámi zową/ gdyż t[á]kowe bárzo wędźidłom záwadzáią Cresc 1571 /523 (Linde)].
2. n-pers Imię (1): [temu listu pieczęci są zawieszone] Iákubá Lubelſkiégo/ Kielcá Siérádzkiégo [Kielcz Siradiensi JanStat 862] SarnStat 1084.
3. n-loc Miasto: »Kielce« (1): czterzi poſtawi ſzukna Lyunſkiego ſzynowy dzyeſchenymu ſz chanczin wboru wmyli od Kielczow [...] wſſiąli LibMal 1543/68.

Cf KIEŁ

KW