Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: KIJANOS

Następne hasło: KIJASZEK »

KIJAŃ (2) sb f

-åń (2), [-ań-].

Fleksja

	sg	pl
N	kijåń	kijani
A		kijanie
I		kijaniami

sg N kijåń (2). ◊ [pl N kijani. ◊ A kijanie. ◊ I kijaniami.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde także XVII – XVIII w.

Znaczenia

Proste narzędzie drewniane lub żelazne, którym posługiwano się uderzając w coś; drąg, pałka, deszczułka (2)
- a. Do prania odzieży (2)
- b. [Do rozłupywania drzewa]
- c. [Do obróbki lnu]
- d. [Do tłuczenia rudy]

Proste narzędzie drewniane lub żelazne, którym posługiwano się uderzając w coś; drąg, pałka, deszczułka (2):

a. Do prania odzieży; plagaplum BartBydg; malleus lotorius Mącz (2): Plagaplum, kyyan [możliwa też lekcja kijan] BartBydg 117; Mącz 186a.

b. [Do rozłupywania drzewa: Tákież z odźiemkow przy korzeniu będą cżyſte kule álbo kijáni ku ſzcżepániu y rozbijániu wſzelákiego drzewá twárdego. Cresc 1571 /400, 458 (Linde).]

c. [Do obróbki lnu: tám dopiero ma być [len] otłucżon kijániámi Cresc 1571 /189 (Linde).]

d. [Do tłuczenia rudy: Żelazne kliny, i kijanie [...] kopaczowi [...] dawają. LustrKrak II 123.]

Cf KIJ, [KIJAN], KIJANICA, KIJANKA, [KIJOCH], [KIJOCHA]