[zaloguj się]
[pdf]

KLAMRA (6) sb f

klamra (5), klambra (1); klamra BartBydg, Strum, Calep (3); klambra CzechEp.

Oba a jasne.

Fleksja
sg pl
N klamra
I klambrą klamrami

sg N klamra (3). ◊ I klambrą (1). ◊ pl I klamrami (2); -ami (1), -(a)mi (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII – XIX w.

Zwora, drewniany lub żelazny element spajający ze sobą dwie rzeczy, używany zwykle w budownictwie dla umocnienia ścian; baculus, clava BartBydg; ancon, cuneolus Calep; ansa, ansula, uncus Cn (z niem. Klammer; por. też niem. klamben, klambern ‘łączyć klamrą’) (6): BartBydg 28b; Dźiałowáli też przed láty/ do ſpuſtów Stáwu Bórtnice/ wyrobiwſzy dwoie drzewá/ włożywſzy kloce ná ſpodek w łożyſko/ wykárbowáli w nich gdźie óny kloce miáły leżéć/ po tym záſye ná óny Bórtnice kłádli pokrywki y imowáli ſkoblámi żeláznymi mocno/ y klámrámi Strum G3; Anconisci ‒ Klamra. Calep 68b, 277b, 1026b.
W przen (1): Niechcę ia tedy iuż więcey tą klámbrą ſproſną y niepewną/ ábo tym kliem ktory trzymáć nie może/ tych dwu rzecży ktore z ſobą nigdy w iedno ſklione być nie mogą śćiſkáć. CzechEp 246.

Synonimy: kleszcze, skobel.

MM