[zaloguj się]
[pdf]

KLASKANIE (4) sb n

klaskanie (4), [kląskanie].

Oba a jasne; teksty nie oznaczają -é.

Fleksja
sg
N klaskani(e)
I klaskanim

sg N klaskani(e) (2). ◊ I klaskanim (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde bez cytatu oraz w objaśnieniu s.v. klask; poza tym XVII w.: klęskanie.

1. Powodowanie odgłosu przy uderzaniu dłonią w dłoń; plausus Mącz, Calep, Cn; crepitus illisae manus a. digitorum, popysmus Cn (3): [Plausus, frolocken. Pol. kląſkánie/ wykrzikánie/ trzepánie. Volck 477.]
Wyrażenie: »klaskanie rąk, rękoma« (2 : 1): Plausus, Kláskánie rękomá/ tluczenie/ Wykrzikánie/ Też chwałá. Mącz 303c; Plausus – Radoſcz z kliaskanim rąk. Calep 812b, 813a.
2. Powodowanie odgłosu przy gwałtownym wydechu powietrza przez zaciśnięte usta albo też przy uderzaniu języka o podniebienie; stlop(p)us Mącz, Cn; poppysma, scolpus, oris pressi sonus, labiorum in se collisorum strepitus Cn [czym] (1): Stlopus, Kláskánie yęzikiem álbo gębą gdy zwłaſzczá yeden policzki nádmie á ták vſtámi trzáśnie/ klaśnie/ álbo puknie. Mącz 417a.

Cf KLASKAĆ

MM