[zaloguj się]
[pdf]

KOŁACĄCY (10) part praes act

o prawdopodobnie jasne (tak w kołatać); a jasne.

Fleksja
sg
m Gkołacąc(e)go
Dkołacącemu
pl
A m pers kołacąc(e)

sg m G kołacąc(e)go (2). ◊ D kołacącemu (7); -emu (1), -(e)mu (6). ◊ pl A m pers kołacąc(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w. (jeden z niżej notowanych przykładów) s.v. kołatać.

Stukający do drzwi z prośbą o wpuszczenie; tu przen (10):
a) Proszący, uciekający się do kogoś (o człowieku w stosunku do Boga); w funkcji rzeczownika (8): A kto ſzuka náyduie/ á kołácącemu [pulsanti] będzie otworzono. Leop Luc 11/10 [przekład tego samego tekstu (6)]; BibRadz Luc 11/10; BiałKat 221; BudNT Matth 7/8, Luc 11/10; WujNT 80, Luc 11/10.

kołacący do kogo (1): y nas wołáiące/ y do ćiebie kołácące z Bogiem poiednay. KrowObr 168v.

b) Poruszający sumienie, nauczający (o Bogu w stosunku do człowieka) (2): przyczyny: w ktorych człowieczé ſerce vſłuchawa P. Bogá kołácącego. SkarKaz 347b.
Wyrażenie: »kołacący do drzwi« (1); á zá przyięćie kołácącego do drzwi twoich/ Syná Bożego/ zapłáty dáć nie miano. LatHar 253.

Cf KOŁATAĆ, KOŁATAJĄCY

AŻ