[zaloguj się]
[pdf]

KRWAWIĆ (4) vb impf

a jasne.

Fleksja
inf krwawić
indicativus
praes
sg
1 krwawię
2 krwawisz
3 krwawi
praet
sg
3 m krwawił

inf krwawić (1). ◊ praes [1 sg krwawię.] ◊ 2 sg krwawisz (1). ◊ 3 sg krwawi (1). ◊ praet 3 sg m krwawił (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

1. Raniąc wywoływać upływ krwi; cruentare, foedare, funestare Cn (3): [Krwáwię/ vulnero, cruento Volck Iii2v.]
W przen [co czym] (2): SkarŻyw 3; CO zá głupſtwo ſproſne zgołá/ Miecżem chęći [errata: chcęcy] krwáwić cżołá/ Drąc ſię do cnych Krolow kołá [...] Nie ztworzą ćię Pánem ſkárby/ Ni drogie ſzárłatne fárby/ Ni świetna w cżubie Koroná RybGęśli C3.
Przen: Zasmucać (1):
Zwrot: »serce krwawić« (1): Ach milá fortuno ty nás od ſmutku zbawiſſ/ Ale niezbedné Nieſſcżęſcie ſercza krwawiſſ. ForCnR E3v.
2. Plamić krwią; tu w przen (1):
Zwrot: »nędzą [czyją] ręce swoje krwawić« = powodować ludzkie nieszczęście (1): Ale tą Profeſſyą kto ſię kolwiek báwi/ Y kto tą nędzą ludzką ręce ſwoie krwáwi [...] lichwę co mieśiąc y co tydźień bierze KlonWor 76.

Formacje współrdzenne: okrwawić, pokrwawić, rozkrwawić, rozkrwawić się, skrwawić, skrwawić się, ukrwawić, ukrwawić się, zakrwawiać, zekrwawić; ukrwić.

Cf KRWAWIONE

AK