[zaloguj się]
[pdf]

ROZKRWAWIĆ (6) vb pf

roſ-, ros- (4), roz- (2).

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-); -a- (4) OpecŻyw, BielKron (2), Calag; -å- (1) GórnRozm.

Fleksja
inf rozkrwawić
praet
sg
3 m rozkrwawił
imperativus
sg
2 rozkrwåẃ
conditionalis
sg
3 m by rozkrwawił

inf rozkrwawić (1). ◊ fut 3 sg rozkrwawi (1). ◊ praet 3 sg m rozkrwawił (2). ◊ imp 2 sg rozkrwåẃ (1). ◊ con 3 sg m by rozkrwawił (1).

Sł stp: rozkrwawić, rozkrawić, Cn notuje, Linde bez cytatu.

1. Zranić do krwi, zakrwawić; cruentare, sanguinare, facere sanguinem Cn (5): Bluttig machen. Roskrwáwić/ et vkrwić. Polluere sanguine. Calag 95b.

rozkrwawić kogo (2): BielKron 465v; (nagł) Naiazd bez okrwáwienia. (–) Ow nieborak vſzkodzony/ á niechcąc potwarżą iść/ żeby kogo ſwego vmyślnie roſkrwawił/ vczyniwſzy proteſtatią, pozowie GórnRozm G4v; [MetrKor 1576 117/445; Ieden zápáśnik/ [...] dał mu w łeb kámieniem/ y rozkrwáwił go PlutBBud 87].

rozkrwawić co komu [= sobie] (2): Iezus noſſki ſobie roſkrwawil/ ijże po kamieniu oſtrym chodzitz muſil. OpecŻyw 107v; od żáłośći rozkrwáwił ſobie ſpodnią wárgę/ bo ták miał obycżay Skánderbeg BielKron 252.

2. Spowodować wypływ krwi [co] (1): A wſzákoż kto niezna/ trudno ſye tego kuśić ma/ rychléy w vchu żyłę nálazſzy rozkrwaẃ ią iż s niey kreẃ dobrze poydźie SienLek 167v.

Formacje współrdzenne cf KRWAWIĆ.

Cf ROZKRWAWIENIE, ROZKRWAWIONY

SBu