[zaloguj się]
[pdf]

NAPLUGAWIĆ (3) vb pf

Oba a jasne.

Fleksja
praet
sg pl
1 m naplugawiłem m pers
3 m m pers naplugawili
plusq
sg
3 m był naplugawił

praet 1 sg m naplugawiłem (1). ◊ 3 pl m pers naplugawili (1). ◊ plusq 3 sg m był naplugawił (1).

Sł stp brak, Cn s.v. plugawię, Linde XVII i XVIII w,

1. Wypróżnić się, oddać mocz lub kał [w co] (2): KOnſtántynus piąty Leonow ſyn/ rzecżony Kopronius po Grecku od plugawośći/ bo był náplugáwił w wodę gdy go krzcżono BielKron 168; Náplugáwiłem w ibercuch/ záwieś ſobie ná ſzyiey/ á gębę vćieray. ReszPrz 52.
2. Zbezcześcić [komu co] (1): [ci ludzie] bez ſumnienia/ bez gruntu/ y bez náuki: náplugáwili nam w Polſzcze onę niepokalaną wiarę OrzList h3v.

Synonimy: pokalać, zabrukać, zbrudzić.

Formacje współrdzenne cf PLUGAWIĆ.

TK