[zaloguj się]
[pdf]

NAPROSTOWAĆ (3) vb pf

Pierwsze a jasne; oba o prawdopodobnie jasne (tak w prostować).

Fleksja
praet
sg
2 m -ś naprostowåł
plusq
sg
3 m był naprostowåł

fut 3 sg naprostuje (1). ◊ praet 2 sg m -ś naprostowåł (1). ◊ plusq 3 sg m był naprostowåł (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII – XVIII w.

Wyprostować [co] (3):
W przen (1):
Zwrot: »krzywość naprostować« (1): gdy tám gdźie w práwie czego nie doſtáie/ álbo práwo ku nieſpráwiedliwośći/ á krżywo byłoby ćiągnione/ on nádſtáwi/ á krżywość onę náproſtuie/ á to będźie ſłuſzność/ to ieſt práwá piſánego proſtowánie GórnRozm Gv.
Przen: Skierować we właściwym kierunku [co do czego] (2): żeby też wſzytkim było iáwno/ żeś y ſpoſob onego ſporu dobrze wyrozumiał/ y myśl twą do pewnego celu náproſtowáł [et animum tuum ad normam regulamque certam direxisse]. ModrzBaz 88.
Zwrot: »naprostować serce« (1): Wſſákże iednák Wyſokośći nie pokázil/ áni ieſſcże był lud nie ná proſtował ſercá ſwego [non direxerat cor suum] do Bogá oycow ſwoich. Leop 2.Par 20/33.

Formacje współrdzenne cf PROSTOWAĆ.

Cf [NAPROSTOWANIE], NAPROSTOWANY

KCh