[zaloguj się]
[pdf]

NAROWNAĆ (2) vb pf

Oba a jasne, o pochylone.

Fleksja
inf narównać
praet
pl
3 m pers narównali

inf narównać (1). ◊ [praet 3 pl m pers narównali.] ◊ pass fut 3 sg narównå się (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Uzupełnić, wyrównać [czym] (2): tu dáie Kmieć náſz cżynſz y dźieśięćinę/ y pobor/ y porálne: á nie dáią też z bydłá y z domowych rzecży: átoż ſie tym nárowna połowicá. GostGosp 150.

narownać komu przez co w czym (1): gdźieby który z nich więcéy dzierżal gruntu niżliby iemu należáło [...] powinien drugiému przez pomiárę ſpráwiedliwą we wſzytkich pożytkách iáko przydźie/ ták wielkośćią iáko téż dobroćią nárównáć SarnStat 1164.

[Przen: Zlikwidować różnice, spór [między kim]: sza szmowa vczynyla przesz dobre ludzy pobrowolna [!] otha prza, ctorasz myely myędzy szoba szobopolnye, ysze narownaly dobrzy ludzye myedzy emy ProtokWoźnik 1527 nr 67.]

Synonim: nagrodzić.

Formacje współrdzenne cf ROWNAĆ.

Cf NAROWNANIE, NAROWNANY

LW