[zaloguj się]
[pdf]

NATRĄCIĆ SIĘ (1) vb pf

natrącić się (1), [natrucić się].

Fleksja

3 sg m praet natrąci(e)ł się, [natrącił się, natrucił się].

Sł stp, Cn brak, Linde XVI i XVIII w.: natrącić się s.v. natrącić.

Niechcący natknąć się, natrafić [na kogo, na co]: [Vſlyſſeli narodowie zelżywość twoię/ á krzyk twoy nápełnił źiemię; bo ſie nátrąćił [impegit] mocny ná mocnego/ á obádwá poſpołu vpádli. Leop Ier 46/12 (Linde)].
a. Przypadkiem uderzyć się, nabić się: [tedy nieboszczyk skoczywszy się chciał mu [tj. atakującemu] kord podbieżeć, a tak że się na kord natrucił. ZapSądKam 1560/271].

natrącić się czym: gdi pan [Stryjkowski] kordem nan [tj. na Wierzchowskiego] ieſt czyall, wtym na yego myecz rąka ſzyą natracziel a wtym raną podyall. LibMal 1545/103.

Synonimy: potknąć się, uderzyć się.

Formacje współrdzenne cf TRĄCIĆ.

DD, JR, KO