[zaloguj się]
[pdf]

NAWRACANIE (7) sb n

Pierwsze i trzecie a jasne (w tym w pierwszym 1 r.błędne znakowanie); -rå- (6), -ra- (1) NiemObr, teksty nie oznaczają é.

Fleksja
sg
N nawråcani(e)
G nawråcaniå
A nawråcani(e)
L nawråcaniu

sg N nawråcani(e) (1). ◊ G nawråcaniå (2). ◊ A nawråcani(e) (2). ◊ L nawråcaniu (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI(XVIII) w. s.v. nawrócić.

1. Rzeczownik od „nawracać się”: powrót; conversio Cn [czyje] (1): A wracał ſię (marg) Wł./ á náwracánie iego (‒) do Rámathá/ bo tám dom iego (był) BudBib 1.Reg 7/17.
2. Rzeczownik od „nawracać”: nakłanianie do przyjęcia swojej religii; reductio Cn [kogo, czego] (6): Niedoſzedł rok po iego męcżeńſtwie gdy od Papieżá tegoſz/ ktory go ná náwracánie Heretykow do powiátu Medyoláńſkiego poſłał/ w Peruzu kánonizowány ieſt SkarŻyw 374, 517, 519 marg; NiemObr 41.

nawracanie do kogo [do Boga] (2): Y tym cudem przeznáczył Pan Chriſtus/ iáko dziwne ſzczęśćie miał mieć Piotr w náwracániu ludzi do niego/ ták Żydow iáko y Pogánow. WujNT 211. Cf Wyrażenie.

W charakterystycznych połączeniach: nawracanie heretyków, ludzi, niewiernych, pogaństwa (poganow) (3), świata, Żydow.

Wyrażenie: »nawracanie do Pana Boga« (1): Ze to wſzyſtko znáczyło prace y drogi Piotrowo około náwracánia świátá do Páná Bogá WujNT 212.

Cf NAWRACAĆ, NAWRACAĆ SIĘ

ZCb