[zaloguj się]
[pdf]

NAZWANIE (6) sb n

Oba a jasne, e pochylone.

Fleksja
sg
N nazwanié
G nazwaniå

sg N nazwanié (1). ◊ G nazwaniå (5).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde brak.

1. Określenie jakimś wyrazem lub wyrażeniem, przypisanie czegoś za pomocą użycia pewnego wyrazu; appellatio, denominatio Cn (5): A co ſie tknie tego iż go Iákob Bogiem ábo Elohimem názwał/ [...] tedy y to z ániołá Bogá nie cżyni/ ábo onego wáſzego Syná Bożego ſłowo Bogá. A nie cżyni dla podobnego názwánia CzechRozm 48.

nazwanie kogo (1): z tąd okázuie ſię to iest z tego názwánia Ianá Krzćićielá głoſem wołáiącego nie tylko ſyn Boży ále też y duch ś. CzechEp 152.

Z wyrazem określającym w I (3): Bo owo cżapki zdeymowánie/ kłániánie/ z drogi vſtępowánie/ niemoże być właſnym imieniem cżći ábo doſtoynośći názwáno/ ále rácżey ſą nieiákie znáki cżći ábo doſtoynośći/ cżęſtokroć od ludzi ábo przymuſzonych ábo pochlebcow wyrządzane: á nieinácżey názwánia cżćią godne/ iedno iáko cżłowiecży obraz názwánia cżłowiekiem ieſt godźien [neque secus honoris nomine digna, quam homo pictus hominis nomine dignus habetur]. ModrzBaz 40; CzechEp 152.

Wyrażenie: »nazwanie [czyim] imieniem« (1): Tákże też áni dla nie oznáymienia imieniá ſwoiego/ y dla názwánia imieniem Bożym [tj. Bogiem]. CzechRozm 48.
2. Nazwa (1): Vocamen ‒ Nazwanię. Calep 1141a.

Cf NAZWAĆ, NAZWISKO

MP