[zaloguj się]
[pdf]

NIEDOPUSZCZENIE (3) sb n

Zawsze w pisowni łącznej.

Pierwsze e oraz o jasne, końcowe e pochylone; -cze- (2), -czé- (1) SarnStat (2:1).

Fleksja
sg
N niedopuszczeni(e)
G niedopuszczeniå
A niedopuszczénié
L niedopuszczeniu

sg [N niedopuszczeni(e).] ◊ G niedopuszczeniå (1). ◊ A niedopuszczénié (1). ◊ L niedopuszczeniu (1).

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

1. Zakaz uczestnictwa (1):

niedopuszczenie kogo do czego (1): O niedopuſczeniu klętégo do práwá. SarnStat 225.

[Szereg: »oddalenie a niedopuszczenie«: oddalenie/ a niedopuſſczenie do Sacramentow/ klątwie Chrześćiańſkiei podobne ieſt UstKościel 112.]
2. Przeszkodzenie w wykonaniu czynności [czyje: pron poss] (2): ieſliby kto bronił intromiſsyiéy tákiéy przed Woźnym [...] niechcąc iéy dopuśćić z którychkolwiek przyczyn: tákowy ma niedopuſczénié ſwé w kśięgi Ziemſkié zápiſáć/ przy zeznawániu Woźnégo tego wwiązánia. SarnStat 1167, 1167.

Cf DOPUSZCZENIE, NIEDOPUSTEK

AŻ