[zaloguj się]
[pdf]

ROZBORZENIE (1) sb n

rozborzenie, [rozburzenie].

Oba o oraz pierwsze e jasne, końcowe e pochylone.

Fleksja
sg
N rozborzenié
A rozborzeni(e)
L rozburzeniu

sg [N rozborzenié.] ◊ A rozborzeni(e). ◊ [L rozburzeniu.]

Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu s.v. rozburzyć.

Zniszczenie, spustoszenie; direptio PolAnt: otho ia [Bóg] wyćiągnę rękę ſwą á podam ćię w rozborzenie pogánom BibRadz Ez 25/7.
a. [Rozwalenie, zrujnowanie budowli [czego]: oktory [dom] obiła śię rzeka/ a natychmiáſt vpádł, i sſtało się wielkié/ domu onego rozborzenié [facta est ruina domus illius magna]. MurzNT Luc 6/49; My ztobą ná Armaćie [= flocie] zoſtaliſmy ſami Po rozburzeniu Troie [Dardania incensa III 156] VergKoch 69.]

Cf ROZBORZYĆ

KW, (LWil)