[zaloguj się]
[pdf]

ROZBORZYĆ (6) vb pf

rozborzyć (6), [rozburzyć].

Oba o prawdopodobnie jasne (tak w roz- oraz borzyć).

Fleksja
praet
sg pl
3 m rozborzył m pers rozborzyli
imperativus
sg
2 rozb(o)rz

fut 1 sg rozborzę (1). ◊ [2 sg rozborzysz.] ◊ 1 pl rozborz(e)my (1). ◊ praet 3 sg m rozborzył (2). ◊ 3 pl m pers rozborzyli (1). ◊ imp 2 sg rozb(o)rz (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w.

Zniszczyć, spustoszyć [co] (6):
Przen (1): Terás proſto wiédzmy że w iego zakamionałęm ſercu/ duch święty [...] nic nieważył/ A ieſligo co ruſzało/ to wſzyſtko czart/ przes iego przyiacioły do grontu rozborzył. MurzHist D.
a. O budowlach: rozwalić, zrujnować; delere, disperdere PolAnt (5): LubPs C3; Abowiem rozborzemy mieyſce to [tj. Sodomę] BibRadz Gen 19/13, Gen 13/10, Mich 5/14; Oni wnet rzućiwſzy ſie gwałtem rozborzyli kośćioły BielKron 300.
[Przen: [do Chrystusa:] śmierć odnieśieſz/ ále piekło rozburzyſz. BzowRóż 57.]

Synonimy: a. rozruszyć, rozrzucić.

Formacje współrdzenne cf BURZYĆ.

Cf ROZBORZENIE, ROZBORZONY

KW, (LWil)