[zaloguj się]
[pdf]

OBLECZENIE (4) sb n

Teksty nie oznaczają ó oraz é; o oraz pierwsze e prawdopodobnie jasne (tak w ob- oraz obleczony).

Fleksja
sg
N obleczeni(e)
G obleczenia
D obleczeniu

sg N obleczeni(e) (2). ◊ [G obleczenia.] ◊ D obleczeniu (2).

Sł stp notuje, Cn, Linde brak.

I. Rzeczownik od „oblec” (3):
1. Włożenie na siebie (2):

obleczenie czego (1): Potym obnáżenie iuż trzećie. Záſię ſzat Páńſkich oblecżenie/ áby káżdy znał tego/ ktoregoby iuż był w koronie/ y po ták ſrogim zmęcżeniu y zeplwániu nie poznał. LatHar 319.

Przen: Przyjęcie (1):

obleczenie kogo (1): obroćiły ſie moie ocży ku Bogu nie ku opilſtwu/ álbo obżárſtwu/ álbo inym roſkoſzam/ ále ku oblecżeniu Páná Kryſtuſá. BielKron 160v; [Oblecżenie Páná Iezuſá dwoiákie ieſt/ kthory ieſt vſpráwiedliwienim y poſwięcenim náſzym. GilPos 3v marg, 3v].

[obleczenie w kogo, w co: przetoż też y może być mowienie y bywa poſpolite oblecżenie w nowe obycżáie/ w nowe álbo inákſze poſtępki tákowe álbo owákie. Tu Páweł ſwięty do oblecżenia nowego nas vpomina w Páná Iezuſá á zwlec każe ſtárego Adámá s pożądliwoſciámi iego. GilPos 3v.]

2. Ubranie kogoś [w co] (1): Potrzećie w páwłokę z nátrząſániem/ ná znák przywłaſzcżonego ſobie kroleſtwá oblecżenie [o męce Chrystusa]. LatHar 318.
II. Rzeczownik od „oblec się” (1): ieſli będzie Bog zemną [...] y da mi chleb ku iedzeniu y odzienie ku oblecżeniu [et dederit mihi ... vestem ad induendum] [...]/ tedy mi będzie Iehowáh Bogiem. BudBib Gen 28/20.

Synonim: odzienie.

Cf 2. OBLEC, OBLEC SIĘ

JB