[zaloguj się]
[pdf]

OBŁYSIEĆ (2) vb pf

Teksty nie oznaczają o oraz é; o prawdopodobnie jasne (tak w ob-).

Fleksja
praet
sg
3 f obłysiałå
n obłysiało
imperativus
sg
2 obłysi(e)j

praet 3 sg f obłysiałå (1). n obłysiało (1). ◊ [imp 2 sg obłysi(e)j.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVIII w. s.v. obłysić.

Stać się łysym, stracić włosy; decalvare Vulg, PolAnt (2):
Fraza: »głowa obłysiała« = postarzał się (1): Synu cżłowiecży Newuchad-recár kroi Bawelſki obćiążył rycerſtwo ſwe służbą wielką około Coru/ káżda głowá obłyśiáła [Omne caput decalvatum est]/ y káżde plece ſtárte/ á zapláty mu nie było BudBib Ez 29/18.
[Szereg: »obłysieć i postrzyc się«: Oblyſiei/ y poſtrzyż ſie dlia ſynow roſkoſſy twoich [Decalvare et tondere super filios deliciarum tuarum]: Rozſſerz łyſinę twoię iáko Orzeł; ięći w wiedzieni ſſą z ćiebie. Leop 1577 Mich 1/16 (Linde).]
W przen: O alergorycznym przedstawieniu czasu (1):
Fraza: »[komu] obłysiało czoło« (1): A iż mu obłyſiáło/ iuż ná przodku cżoło/ Znácży wſzytko co minie/ iż iuż záwżdy goło. RejZwierz 114v.

Formacje współrdzenne cf ŁYSIEĆ.

Cf OBŁYSIAŁY, OBŁYSIENIE

MC