[zaloguj się]
[pdf]

OFIARNY (2) ai

ofiarny (2), [ofierny].

o prawdopodobnie jasne (tak w ofiara); a jasne; ofierny z tekstu nie oznaczającego é.

Fleksja
sg
m Iofiarnym
pl
G ofiernych
A subst ofiarn(e)

sg m I ofiarnym (1). ◊ pl [G ofiernych.] ◊ A subst ofiarn(e) (1).

Sł stp: ofierny, Cn notuje, Linde XVI i XVIII w.

Przymiotnik od „ofiara” (2):
a. Od znacz. ‘ceremonia złożenia daru; Bogu lub bóstwu’ (1): [ceremonie ofiárné. BiałPos 183 (Linde); ieſliże wáſzych kozłow kreẃ y cielcow ofiernych Izrázlcżykowie [!] ocżyścáłá tylko Sákrámentnie ná ciele widomie grzechy wáſze GilPos 63v.]
α. Służący do składania ofiar; sacrificalis, sacrificus Cn (1):
Wyrażenie: »ołtarz ofiarny« (1): [Mojżesz] Vmywádło poſtáwił miedzy domem Bożym á miedzy ołtarzem ofiárnym BielKron 35v.
b. Od znacz. ‘dar na rzecz świątyni’ (1):
Wyrażenie: »pieniądze ofiarne« (1): Ioás ná opráwę kośćiołá Páńſkiego/ puśćił kápłanom pieniądze offiárne Leop 4.Reg 12 arg.

Cf NIEOFIARNY, OFIAROWNY

AŻ