« Poprzednie hasło: ONUCA | Następne hasło: ONYCHA » |
ONUS (6) sb m
o jasne.
sg | pl | |
---|---|---|
A | onus | |
I | onerami | |
inne | pl N (lat) - onera; pl A (lat) - onera |
[sg A onus.] ◊ pl I onerami (1). ◊ (lat) N onera (1). ◊ A onera (4).
Sł stp, Cn, Linde brak.
W charakterystycznych połączeniach: onera mieć (2), nieść, nosić, odprawić, podejmować (2).
»onera kmiece«: Ci wójtowie chcą na sobie nieść wszystkie onera kmiece, kiedy by JKM chciał je zachować przy dożywociu, aby ich nie skupowano. LustrMaz I 113.]
»onera krolewskie« (1): Krol im też był powinien przodkiem chwałę boſzkow rozmnáżáć/ żywnoſcią opátrzyć ſługi ich [...] vſtaw nie zmieniáć/ Senat obeſłáć ku ſpráwie/ tákież Rycerſtwo ku potrzebie/ ná woynie pirwſze mieyſce w roſkázowániu mieć y rádę zámykáć. (marg) Onera krolewſkie. (–) BielKron 99v.
[»onera miejskie«: co więcej wybiorą czynszu, mieszczanie na poprawę i na onera miejskie obracają LustrRaw 26.
»onera szkutne«: Ale iz p. arendarz nie przedaje żyta przy swym domu, ale je spuszcza do Gdanska, może się przymierzyć we gdańską na warszewską miarę [...] będzie kor. 65; może tym odprawić onera szkutne. LustrMaz I 19, I 14, II 185; LustrMaz 12, 17, 19, 35.]
AK