![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: OPARKANIAJĄCY SIĘ | Następne hasło: OPARKANIENIE » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
OPARKANIĆ (1) vb pf
o oraz oba a jasne.
Fleksja
| praet | ||||
|---|---|---|---|---|
| sg | pl | |||
| 3 | m | oparkanił | m pers | oparkanili |
[fut 2 sg oparkanisz.] ◊ praet [3 sg m oparkanił.] ◊ 3 pl m pers oparkanili.
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI i XIX w.
Obwieść, opasać, otoczyć, ogrodzić [co]: [Był ieden cżłowiek goſpodarz/ kthory náſádził ſobie winnicę/ y opárkánił ią [saepem circumdedit et] Leop Matth 21/33.]
W przen [co czym]: A prawie nieynáczey iáko twárdem murem złoſćiámi opárkánili miáſto to ták yż ſnadz żadney vlice niemáſz w ktorey by ſie ſprzećiwnoſć niemnożyłá. RejPs 81v; [Nie będzie śmiał twarzy podnieść zwyćiężony twémi dobrodźieyſtwy: á choćiaby téż chęći twych zápomniéć chćiał/ nie będźie mógł/ bo go opárkániſz nimi/ ták/ iż gdźiekolwiek póyźrzy/ wſzędy twé dobrodźieyſtwá iákoby téż ćiebie ſámégo ogląda. SenekaGórn 41 (Linde)].
IM