[zaloguj się]
[pdf]

ORĘDOWAĆ (4) vb impf i pf

impſ (4), [pf HistTroj].

Pierwsze o oraz a jasne; drugie o prawdopodobnie jasne (tak w -ować).

Fleksja
inf orędować
indicativus
praes
sg
1 oręduję
2 orędujesz
3 oręduje
praet
sg
3 m orędowåł
imperativus
pl
2 orędujcież
conditionalis
sg
3 m by orędowåł

inf orędować (1). ◊ praes [1 sg oręduję.] ◊ 2 sg orędujesz (1). ◊ 3 sg oręduje (1). ◊ [praet 3 sg m orędowåł.] ◊ imp 2 pl orędujcież (1). ◊ [con 3 sg m by orędowåł.]

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

1. Prosić, wstawiać się za kimś, pośredniczyć; intercedere BartBydg (3): Intercedere, orądovacz. BartBydg 224; [semper uiuens ad interpellandum pro nobis. aby oredoval Glosy II nr 84/180; Oręduię/ Intercerdo [!], mediatorem ago. Volck Ppp2v].

orędować komu (1): Idzcie ku moié matuchnie námileyſſé/ oręduycież iey miloſci/ máli tzo gotowégo/ by mi racżyla przyſlatz OpecŻyw 38.

orędować za kogo (1): Bo ty nas záſtępuieſz/ tám w niebie zá nas oręduieſz ArtKanc E6v.

[orędować za kim: dány ieſt nam on Pan Kryſtus Biſkupem/ áby zá námi ten ſam orendował/ á grzechom odpuſzcżenia nam doſthał GilPos 313.]

2. Przedstawi(a)ć sprawy w czyimś imieniu, zawiadamiać, oznajmi(a)ć; agere legationem, deferre a. edere a. peragere a. referre mandata, venire oratorem ab aliquo Cn (1):

orędować od kogo (1): KANCLERZ LITEWSKI. Ten Litewſkié ſpráwy opátruie, wſzákże y Polſkich ſie dotyka: zwłaſczá gdy Polſkich Kánclérzów niemáſz. Bo y od Królá in publico oręduie SarnStat 322.

[orędować co: Sługá gdy to przyiechawſzy orędował/ Hekubá odpowiedziáłá HistTroj H6v.]

Synonimy: 1. prosić; 2. oznajmiać, oznajmić.

Cf [ORĘDOWANIE]

BK