Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [ORYKS]

Następne hasło: [ORYWANY] »

ORYWAĆ (2) vb impf

orywać (1), orować (1); orywać SarnStat; orować ZapKościer.

o jasne.

Fleksja

indicativus
praes
	pl
3	orywają

praet
	sg		pl
3	m	orywåł, orowåł	m pers	orywali

impersonalis
praet		oryw(a)no

[praes 3 pl orywają.] ◊ praet 3 sg m orywåł (1), orowåł (1). ◊ [3 pl m pers orywali. ◊ impers praet oryw(a)no.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Znaczenia

Iter. od „orać” ‘spulchniać ziemię pod uprawę krając ją na skiby za pomocą pługa lub sochy’ (2)

Iter. od „orać” ‘spulchniać ziemię pod uprawę krając ją na skiby za pomocą pługa lub sochy’ [co] (2): yſz tam orowal na tym oſzowye te trzi wloki slachecztwa, sdoswolenym Ianna Kliczkowſkego Mſzyka ZapKościer 1585/65v; że od kilkudźieśiąt lat ono pole bez przeſtánia kto orywał, y był go w vżywániu SarnStat 474; [Gburzy mianowitej wsi mieli przedtem z folwarku Gork włók 10, które przes lat wiele orywali i płacili z nich na każdy rok LustrMalb I 32; Powinni do folwarku zamkowego robotę wszelaką czasu żniwa okrom rolej, której nie orywają LustrPom 141; Jest 5 śladów rolej folwarkowej, którą z czynszu orywano, dawano z niej mc 5, teraz ją na dwór orzą. LustrWpol I 200].

Formacje współrdzenne cf ORAĆ.

Cf [ORYWANY]