[zaloguj się]
[pdf]

OSNOWANIE (4) sb n

Teksty nie oznaczają ó oraz é; oba o prawdopodobnie jasne (tak w o- oraz snować); a jasne.

Fleksja
sg
A osnowani(e)
I osnowanim

sg A osnowani(e) (3). ◊ I osnowanim (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przyładów) – XVII w. s.v. osnuć.

Podstawa, fundament; w przen (4): Tym mocnieyſze budowánie poſtáwiſz/ im ná głębſze oſnowánie puśćiſz. A rob nigdy nieprzeſtáiąc/ áby ſię budowánie zbáwienia twego záwżdy podnośiło SkarŻyw 32.

osnowanie czyje (2), czego (1): Piotrá [...] Pan názwał oſnowánim kośćielnym/ przetoſz ſłuſznie ten fundáment Kośćioł święći: ná ktorym kośćielnego budowania wyſokość powſtáie. SkarJedn 72; y ták głęboko/ ábo rácżey wyſoko [...] oſnowánie twoie [Stolicy Apostolskiej] záłożyli: iżeś Kośćiołá wſzytkiego niewzruſzoną podporą y opoką zoſtáłá SkarJedn 395; záłożył w ſobie oſnowánie pokory/ ná ktorey inne cnoty ſzcżeśliwie poſtáwił SkarŻyw 354.

Synonimy: dno, fundament, grunt, podwalina, zatrzymanie.

Cf OSNOWAĆ

AK